Düz bir kütle yorumu yerine parçalı bir hacim stratejisiyle ele alınan bu konut yapısı, Ege coğrafyasının ışık, rüzgâr ve gündelik yaşam ritmini doğrudan mekânsal karara dönüştüren kontrollü bir açıklık kurgusuna sahiptir. Yapı, çevresiyle güçlü bir görsel ilişki kurmakla birlikte, özellikle havuz kotunda oluşturulan ateş çukuru ve geri çekilmiş yaşam terasıyla mahremiyeti koruyan, ancak dış mekânla bağını koparmayan bir denge üretir.
Kütle kompozisyonu yatay ve düşeyde süreklilik üretmek yerine, kontrollü kırılmalar üzerinden derin bir gölge organizasyonu tanımlar. Bu yaklaşım, yapıyı biçimsel bir jestten uzaklaştırarak, gün ışığıyla birlikte sürekli değişen durağan değil yaşayan bir mimari deneyime dönüştürür. Cephelerde kullanılan doğal taş, dikey ahşap ritmi ve koyu çerçeveli derin pencere boşlukları; malzemenin ifade gücünü gösterişten değil zamansızlık ve yerle kurduğu bağ üzerinden tarif eder.
Plan kurgusunda geçirgenlik; ışık, bakış ve mahremiyet dengesini gözeten ölçülü geçişler üzerinden tanımlanmıştır.
Böylece yapı, yalnızca dış mekânla ilişki kurmakla kalmaz, iç-dış sürekliliğini kullanıcı gündeliğiyle uyumlu biçimde yeniden ölçeklendirir.
